Wiercenia w skałach to technika wykorzystywana zarówno w budownictwie, jak i przemyśle wydobywczym. Pozwalają na badanie struktury podłoża, określenie zawartości cennych minerałów, a także przygotowanie terenu pod inwestycje. Chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się to być procesem prostym, to jednak kryje wiele tajemnic geotechniki. Jak właściwie wykonuje się te czynności i po co są one potrzebne? Oto przekrój wiedzy na temat metod wiercenia w skałach oraz ich zastosowań.
Po co wykonuje się przeciski w skałach?
Przeciski w skałach realizowane są z różnych powodów. W przypadku eksploatacji złoża minerałów, takich jak ropa naftowa czy gaz ziemny, odwierty pozwalają ocenić wielkość zasobów i zaplanować odpowiednią strategię wydobycia. Innym celem wykonywania przecisków w skale jest uzyskanie próbek gruntu, które są niezbędne do analiz, na podstawie których można opracować projekty budowlane. W budownictwie, wiercenia w skałach mają na celu przygotowanie terenu pod fundamenty czy też realizację inwestycji infrastrukturalnych, takich jak tunel czy most.
Na czym polegają odwierty skalne? Techniki i metody wiercenia
Podstawową metodą wiercenia w skałach jest tzw. odwiert rurkowy, który polega na wykonywaniu otworu w podłożu za pomocą specjalnych narzędzi, takich jak koronki diamentowe czy widiowe. Urządzenie to, zwane wiertarką, jest zamocowane na platformie wiertniczej i rozbija skały na drobne kawałki, które są następnie usuwane z otworu przez płyn wiertniczy. W ten sposób możliwe jest uzyskanie próbek skalnych, które poddaje się dalszym badaniom.
Inną techniką jest wiercenie rdzeniowe, które pozwala na pobranie próbek gruntu o większych rozmiarach i lepszej jakości. W tym przypadku korzysta się z tzw. koronki rdzeniowej, która pozwala na utworzenie w otworze cylindrycznego rdzenia skalnego. Po wydobyciu próbki możliwe jest przeprowadzenie szczegółowych badań geologicznych i geotechnicznych.
Współczesne technologie oferują również metody nieinwazyjne, takie jak wiercenie kierunkowe czy elektrooporowe. Pierwsza z nich pozwala na realizację odwiertów na dużą odległość od miejsca, w którym znajduje się platforma wiertnicza, dzięki czemu można przeprowadzać badania w trudno dostępnych miejscach. Technika elektrooporowa umożliwia natomiast wykonanie otworów w gruncie o niskiej wytrzymałości bez konieczności stosowania tradycyjnych narzędzi mechanicznych.